Subsidies staan steeds meer onder druk. Niet alleen omdat de overheid moet besparen, maar ook omdat het nut van subsidies in sommige sectoren het voorwerp is van een fundamentele discussie. Dit geldt zeker voor de cultuursector. Moet een culturele instelling niet zelfbedruipend zijn, door steeds meer marktgericht te werken?

Voorstanders van subsidies zeggen dan weer dat de wetten van vraag en aanbod niet mogen en kunnen gelden binnen de culturele sector.

Ik geloof vooral in een derde weg. Financiering van cultuur hoeft niet of-of te zijn, maar wel én-én. Subsidies mogen niet de enige drijfveer zijn van een culturele speler, maar ze zijn wel nodig om het kopje boven water te houden.Daarnaast moeten de instellingen verder durven denken. Crowdfunding, een alternatieve vorm om projecten te financieren, waarbij vele kleine investeerders een bedrag investeren en zo actief betrokken worden bij een project, vindt ook in de cultuursector meer en meer ingang. Ik verwijs hierbij graag naar het initiatief van het MIAT waarbij stukjes van het schilderij van Joseph Cornelis tegen een kleine kostprijs kunnen worden "geadopteerd", om het restauratieproject ervan te kunnen opstarten.

Voor mij is dit een mooie manier om op een innovatieve wijze cultuur te financieren. Het doet appel op het culturele bewustzijn van een gemeenschap en zorgt daarbij voor extra financiering. Ik ben alvast de trotse eigenaar geworden van een stukje schilderij!