Recent stond in de pers te lezen dat na Antwerpen en Brussel, er ook in Gent sinds kort een fitnessclub is waar enkel vrouwen toegelaten zijn. De hoofdreden waarom de fitnessclub aan de Dampoort sinds begin dit jaar mannen weert moet volgens het persartikel gezocht worden in het feit dat de vrouwelijke klanten zich niet op hun gemak voelden bij de mannelijke aanwezigheid of dat hun echtgenoot er niet gelukkig mee was.

Nog volgens datzelfde artikel is deze club dan ook erg in trek bij jonge moslima’s omdat zij volgens hun geloof niet mogen trainen met mannen in de buurt.

Vooraleer verder te gaan met mijn vraagstelling wil ik beklemtonen dat mijn vraag niet gaat over het initiatief op zich. Het betreft hier immers duidelijk een privaat initiatief.

Mijn vraag gaat echter wel over de reactie van het Gentse stadsbestuur. In het artikel stond immers ook te lezen dat het Gentse stadsbestuur positief reageert op dit initiatief. De reactie van het kabinet van de schepen van Sport en Gelijke Kansen Resul Tapmaz was de volgende: “hoe meer mensen er bewegen, hoe beter. Als dit aanbod meer mensen aan het sporten krijgt, dan kunnen we alleen maar blij zijn”.

1. Hoe valt bovenstaande reactie te rijmen met het door de stad gevoerde integratiebeleid, namelijk een emancipatiebeleid, waarbij de nadruk gelegd wordt op de emancipatie van allochtone vrouwen (zie actiepunt 9.1. van het bestuursakkoord), en waarbij dus gefocust wordt op het stimuleren van de zelfredzaamheid en het zelfbeschikkingsrecht van deze vrouwen?
2. Wat is de visie van de schepen met het op dit vlak te voeren beleid in de Gentse stedelijke sportclubs en zwembaden?

Stephanie D'Hose
Gemeenteraadslid

Antwoord:

Het gaat hier inderdaad om een privé initiatief dat blijkbaar succes kent. In het artikel lees ik samen met u dat er daar blijkbaar heel wat dames komen met heel verschillende achtergronden en om verschillende redenen. Want er werd ook duidelijk gesteld dat men zich op alle vrouwen richt.

Ik kan het dan ook maar toejuichen dat ondermeer door dit initiatief meer Gentenaars gaan bewegen en sporten. Het is trouwens niet zo dat door dit aanbod mannen niet meer aan hun sporttrekken komen. Zij kunnen nog steeds terecht in heel wat andere clubs zowel in de omgeving van de Dampoort als elders te Gent.

Wat de link met het emancipatiebeleid betreft: die zie ik echter niet meteen. Het gaat hier om dames die wensen te sporten. Ik vraag me af in hoeverre dit aanbod de emancipatie van vrouwen in het gedrang brengt. Ik geloof in diverse wegen naar emancipatie: onderwijs, vereningsleven enz. Er zijn daarnaast ook verschillende visies op emancipatie en zelfredzaamheid. Sommigen focussen op het gemengd aanbod als ultiem middel zoals Yiha vzw binnen de sector van personen met een handicap, anderen zoals Casa Rosa of Femen zweren dan weer bij een categoriale benadering. De vraag is dan maar wie het aan het rechte eind heeft, waarschijnlijk beide.

De kern is dat iedereen vrij om zich te verenigen. Een emancipatiebeleid naar sport is er vooral gericht om mensen, jong en oud, holebi’s, senioren, mannen of vrouwen samen of apart zoveel mogelijk te laten bewegen.

Op zich kan ik alleen maar blij zijn dat vrouwen zich organiseren om samen onder andere sportactiviteiten te doen. Zij hebben het zelfbeschikkingsrecht om keuzes te maken met wie zij dit doen.

Laten we dus niet weer in de val trappen om deze vrouwen die samen sporten te bestempelen als ongeëmancipeerd.
Integendeel, laten we eerlijk zijn, er zijn veel vrouwenactiviteiten die er net voor zorgen dat deze vrouwen uit hun kot komen en betrokken worden in het stedelijke leven. Denk maar aan de vele vrouwenverenigingen die samen taarten bakken, kleren maken…

Wat het stedelijk beleid betreft, is er duidelijk een onderscheid te maken tussen momenten die voorzien zijn voor clubs en publieksmomenten.
Op publieksmomenten moet iedereen terecht kunnen in de sportaccommodatie gelinkt aan de stad.
Wat momenten betreft voor clubs, kan het zijn dat clubs zich enkel richten op mannen of vrouwen tijdens hun sportmoment gezien het geslacht een element is waarop men zich kan baseren voor het aanspreken van een groep, dit volgens het cultuurpactdecreet van 28 januari 1974.
Zo heb je volleybalteams, basketbalmomenten of clubs zoals de hoofdgilde Sint-Sebastiaan waarop enkel mannen of vrouwen aanwezig zijn. In deze heeft de sportdienst zich niet te moeien met het doelpubliek dat de club in kwestie voor ogen heeft. Een ander voorbeeld zijn de Genste sauna’s. Zo heb je een naaktsauna in zwembad Strop, met wekelijkse uren enkel voor dames. Daarnaast heb je de geklede sauna in zwembad Rozenbroeken, ook met een wekelijks moment exclusief voor dames.

TER INFO:

volgens dat decreet mag er niet gediscrimineerd worden op ideologische of filosofische redenen.
Verder heb je nog de wet van 10 mei 2007 verbiedt discriminatie op grond van volgende beschermde criteria: leeftijd, seksuele geaardheid, handicap, geloof of levensbeschouwing, burgerlijke staat, geboorte, vermogen, politieke overtuiging, syndicale overtuiging, taal, huidige of toekomstige gezondheidstoestand, een fysieke of genetische eigenschap, en sociale afkomst.
Centraal staat de verantwoording om zich al dan niet tot een bepaald geslacht te richten.

Yiha vzw: een vzw binnen de sector voor personen met een handicap die zich richt op een inclusieve benadering waarbij personen met uiteenlopende beperkingen samen opgevangen worden.

Resul Tapmaz
Schepen van Welzijn, Gelijke kansen, Gezondheid en Sport